Mor RubinsteinΕργάζομαι εδώ και πολύ καιρό στο πεδίο των ανοικτών δεδομένων, πηγαίνοντας από το τοπικό (Ισραήλ) στο παγκόσμιο έως το τοπικό (ΗΒ) πάλι. Από τα κυβερνητικά δεδομένα στα δεδομένα φιλανθρωπίας, από τα σχόλια μέχρι την πολιτική. Τον τελευταίο χρόνο αισθάνομαι κόπωση γύρω μου. Υπάρχει κάποια αίσθηση για το πού θέλουμε να πάμε, αλλά ο δρόμος προς τα εμπρός είναι ομιχλώδης, και μερικές φορές νομίζω ότι έχουμε χάσει την οπτική γωνία του τελικού σταθμού. Δεν βλέπουμε καν την επόμενη στάση.
Έχω ακούσει τη φράση “τα ανοικτά δεδομένα είναι ένα μέσο για το τέλος, όχι το ίδιο το τέλος” πάρα πολλές φορές το τελευταίο έτος. Αλλά ποιο είναι το τέλος που πραγματικά ψάχνουμε;
Τα Ανοικτά Δεδομένα είναι ένα Εργαλείο για την Ανοικτότητα;
Έχω ακούσει αυτή τη θεωρία πάρα πολλές φορές. Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτήν. Ο λόγος είναι ότι δεν έχουμε έναν μόνο τρόπο καθορισμού της ανοικτότητας. Είναι η ανοικτότητα ένας πολιτικός όρος; Είναι ένας κοινωνικός όρος; Είναι ένας οικονομικός όρος; Ακολουθούν τρία παραδείγματα από πολλά – Μερικοί θα πουν ότι η ανοικτότητα είναι μια κοινωνία όπου η πρόσβαση στη γνώση μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να προχωρήσουν και να βελτιώσουν τη ζωή τους (Rufus Pollock), άλλοι θα πουν ότι είναι ένας τρόπος να κάνουμε τους ανθρώπους να ακούν και να ακούγονται χωρίς να φοβούνται. Έχω, επίσης, ακούσει ανθρώπους να λένε ότι ανοικτότητα σημαίνει να συμμετέχεις περισσότερο στις κυβερνητικές αποφάσεις. Ό,τι κι αν είναι, πρέπει να δημιουργήσουμε κάποια τάξη σε αυτούς τους ορισμούς. Όχι επειδή ο κόσμος είναι ασπρόμαυρος, αλλά επειδή το να μην προσπαθούμε να συμφωνήσουμε σε έναν ορισμό (ή σύνορα) δημιουργεί κακή επικοινωνία. Αφήνει (παρατηρήστε το wordplay) ανοικτή ερμηνεία που μας κάνει να μην επικοινωνούμε.
Έτσι, όπως συμβαίνει με τα πρότυπα και τα πακέτα δεδομένων που κηρύσσονται στην κίνηση των ανοικτών δεδομένων, πρέπει να καθίσουμε και να συμφωνήσουμε εάν η ανοικτότητα είναι αυτό που θέλουμε, πώς μοιάζει και πώς μπορούμε να φτάσουμε μαζί εκεί. Πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε τους ορισμούς και να αποφασίζουμε μόνο για τα σύνορα. Αντιλαμβάνομαι ότι η ανοικτότητα μπορεί να σημαίνει, επίσης, ανοικτό σε νέους ορισμούς, αλλά έχοντας έναν ορισμό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τον περιστρέψουμε ή να τον αλλάξουμε, αλλά η συμφωνία για έναν ορισμό θα ήταν χρήσιμη, ειδικά εάν πρόκειται για παγκόσμιες συνεργασίες. Μέχρι να πάρουμε αυτόν τον ορισμό, ίσως έχουμε και άλλους στόχους;
Και σε αυτό το βίντεο μπορείτε να ακούσετε τι πιστεύω για τον ορισμό της Ανοικτής Διακυβέρνησης:
Τα Ανοικτά Δεδομένα είναι ένα Μέσο για να Μιλήσουμε Για … Δεδομένα και Ψηφιοποίηση
Επομένως, αν η ανοικτότητα είναι μια ασαφής στάση, ποια είναι η επόμενη στάση; Η απάντηση, πιστεύω, είναι στη λέξη δεδομένα. Πριν να σταματήσετε και να μου πείτε ότι πρόκειται για μια γελοία φιλοδοξία και ότι τα δεδομένα είναι ένα βαρετό θέμα το οποίο οι άνθρωποι φοβούνται, επιτρέψτε μου να σας πω κάτι – έχετε δίκιο. Ωστόσο, επειδή τα δεδομένα είναι τόσο απρόσιτα, πρέπει να τα θέσουμε στο προσκήνιο, πρέπει να τα καταστήσουμε απτά και λιγότερο τρομακτικά. Πρέπει να τα καταστήσουμε σχετικά.
Νομίζω ότι για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να σας πάω πίσω στη Βίβλο. Ναι, ναι, αυτό το παλιό βιβλίο. Στην παλαιά διαθήκη (βιβλίο εξόδου), οι Εβραίοι που απελευθερώθηκαν από την Αίγυπτο, αποφάσισαν να πάνε να αναζητήσουν έναν άλλο Θεό (την χρυσή δαμαλίδα). Σε αντάλλαγμα, ο Θεός αποφασίζει να τους τιμωρήσει: δεν θα εισέλθουν στην ιερή γη. Αυτή η γενιά ονομάζεται “γενιά της ερήμου”. Αντ’ αυτού, οι Εβραίοι που δεν γνώριζαν τον Φαραώ, που γεννήθηκαν στην έρημο, μπήκαν στη γη.
Έτσι, στο πλαίσιο της ψηφιοποίησης – υπάρχει η γενιά που γνώριζε τον Φαραώ (ή τη συσκευή φαξ) και οι άνθρωποι που δουλεύουν μόνο με ένα κινητό τηλέφωνο. Δεν πρόκειται για την ηλικία. Υπάρχουν μερικά λαμπρά ψηφιακά μυαλά που έχουν ξεπεράσει τα 60. Αυτό σημαίνει ότι, όπως και η χρυσή δαμαλίδα, αυτή είναι μια κατάσταση νοοτροπίας και αυτή η νοοτροπία της άγνοιας της τεχνολογίας παραμένει γύρω από τον 21ο αιώνα και σε βασικές θέσεις. Θα μας πάρει μάλλον μια γενιά για να τους μετατρέψουμε όλους – τον δημόσιο τομέα, τον μη κερδοσκοπικό και ακόμη και τον ιδιωτικό τομέα, να γίνουν πλήρως ψηφιακοί, και μάλιστα πιο προσανατολισμένοι. Μπορούμε να περιμένουμε ή μπορούμε να αρχίσουμε ενεργά να εργαζόμαστε για αυτές τις αλλαγές.
Έχουμε σημειώσει μεγάλη πρόοδο με τα δεδομένα, αλλά πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι είμαστε μακριά από τον τελικό στόχο. Είναι ακόμα δύσκολο να χρησιμοποιήσουμε τα δεδομένα για την πολιτική, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία έξυπνων πόλεων με δεδομένα και εξακολουθούμε να μην έχουμε σαφή απάντηση σχετικά με τον τρόπο αξιοποίησης των δεδομένων με σκοπό τη βελτίωση των στόχων της αειφόρου ανάπτυξης (Sustainable Development Goals). Έχουμε πολλούς καλούς πιλότους, αλλά δεν υπάρχουν αρκετά μακροπρόθεσμα έργα που μπορούμε να πούμε ότι είναι επιτυχημένα.
Στο Institute for Government Digital event series, αναφέρθηκε ότι δεν αρκεί η μετατροπή της κυβέρνησης σε ψηφιακή. Πρέπει, επίσης, να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση και να δημιουργήσουμε νέους κανόνες και διαδικασίες. Στις περισσότερες χώρες, είμαστε πολύ μακριά από το να κάνουμε αυτό.
Και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να επιδιώξουμε. Πρέπει να συζητήσουμε και να οικοδομήσουμε εργαλεία για την ποιότητα, ώστε τα δεδομένα να είναι χρησιμοποιήσιμα. Πρέπει να κατανοήσουμε πώς παράγονται τα δεδομένα, ώστε να τα βελτιώσουμε και να τα καταστήσουμε προσιτά. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι όλοι γνωρίζουν πώς να αναλύουν δεδομένα και να γνωρίζουν ποιοι είναι οι κίνδυνοι στην κακή διαχείριση δεδομένων και πρέπει να ελέγχουμε όλη την ώρα για να διαπιστώσουμε ότι δεν θέτουμε κανέναν κίνδυνο και ότι διατηρείται η ιδιωτικότητα.
Εν ολίγοις, προτού μιλήσουμε για το πώς τα ανοικτά δεδομένα μπορούν να προωθήσουν έναν στόχο που φοβόμαστε να ορίσουμε (ανοικτότητα), πρέπει να δούμε πώς μας βοηθούν να μετασχηματίζουμε και να προχωρούμε από την έρημο στην ψηφιακή εποχή. Πρέπει να δούμε πώς η ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι πιο συνδεδεμένη με τις λειτουργίες δεδομένων της κυβέρνησης. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι τα δεδομένα δεν είναι απλώς μια λέξη-κλειδί, αλλά ότι στην πραγματικότητα υποστηρίζουν την καθημερινή πρακτική της καλής διακυβέρνησης (και μου αρέσει αυτό το blog post από το DEFRA για την υιοθέτηση ψηφιακής κουλτούρας). Πρέπει να μεταμορφώσουμε ολόκληρα συστήματα και πολιτισμούς και αυτό διαρκεί περισσότερο από 10 χρόνια. Ή στην έκδοση tweet παρακάτω –
Ξέρω ότι για μερικούς από εσάς δεν φαίνεται κάτι καινούριο. Για εμένα, όμως, αυτό μοιάζει με ένα βασικό βήμα που εξακολουθεί να είναι μεγάλη προσδοκία. Στο τέλος, ολόκληρο το νόημα του blog post είναι, επίσης, να σκεφτούμε το επόμενο μεγάλο πράγμα, τον τόπο μετά την έρημο.
Τι έπεται; Εάν ενδιαφέρεστε για αυτό το θέμα όσο κι εγώ (και ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί που το κάνουν), σχολιάστε αυτό το blog post. Κάντε το ζωντανό έγγραφο για το μέλλον της κίνησης ανοικτών δεδομένων. Διαφωνείτε μαζί μου; Πείτε γιατί. Πιστεύετε ότι μπορείτε να ορίσετε την ανοικτότητα; Σας παρακαλώ, κάντε το!
Ας δημιουργήσουμε αυτό το νέο όραμα. Ας εμπνευστούμε ξανά. Ας βγούμε από την έρημο.
Ευχαριστώ τους ακόλουθους ανθρώπους, οι οποίοι βοήθησαν στη διαμόρφωση αυτής της δημοσίευσης – το αφεντικό μου, Rachel Rank, για τη διόρθωση της δημοσίευσής μου και ρωτώντας με τις σωστές ερωτήσεις γι ‘αυτό, καθώς και τους Ana Brandusescu, Paul Walsh, Steve Walker για όλα τα σχόλια και τις ιδέες.
*Μπορείτε να βρείτε το πρωτότυπο κείμενο εδώ.
